In de zestiger jaren gebeurde het al dat kinderen, op school bleven eten.

De jongste broertjes en zusjes kwamen dan van de kleuterschool (de tegenwoordige bibliotheek) naar de C.V.O.-school (Enter), om daar met hun grotere broer/zussen de maaltijd te nuttigen, waarbij dan 's winters wat melk op de hete kachel werd verwarmd.

Dagelijks kort na twaalven kwam ik op het tegelpad van de school deze kleine mensjes tegen. Ik ging naar huis en zij kwamen eten en overblijven. Voorzover ik weet groette ik gewoon en misschien wel met een glimlach.

Soms werd er iets teruggezegd, zoiets van "Hoi", maar meestal niet. Op een dag bleef ik als aan de grond genageld staan, toen ik na mijn "Hallo" in niet misverstane bewoordingen hoorde "Ik sil dy deaskoppe..." Stom verbaasd keek ik in het gezicht van een kereltje met mooie bruine ogen, die nu fonkelden van boosheid. Razendsnel probeerde ik te bedenken wat de oorzaak kon zijn geweest van zoveel verbaal geweld en tegelijkertijd moest ik mezelf dwingen niet in de lach te schieten, immers de situatie was vanuit het oogpunt van de kleuter volkomen serieus. Maar wie verwacht van zo'n klein kereltje dat al omvalt wanneer het z'n ene been iets te hoog zou heffen een dergelijke opmerking "Ik sil dy deaskoppe..." Tot op de dag van vandaag is mij de reden niet bekend.

Maar sindsdien zijn we elkaar met gepaste eerbied gepasseerd.

Op de reünie hebben we er hartelijk om gelachen.

Tijdens een harde storm, midden jaren zeventig, gebeurde het dat één van de grote ramen van het lokaal, waar momenteel groep 6 is gehuisvest, naar binnen woei.

De kozijnen waren niet al te best meer. De kinderen zaten in groepjes van 4 met de tafeltjes tegen elkaar.

Midden in zo'n groepje kwam het raam met een geweldige klap, op zijn punt neer. Gelukkig spatte hij gruizelmenten uiteen. Zodat wonder boven wonder niemand werd verwond.

Het tafeltje met de diepe kerf in het blad, heeft nog jaren in de gang gestaan als herinnering aan het voorval.

Bron: S. Jonker.