Ik was niet bepaald iemand die graag naar school mocht gaan. Ik werd altijd onder dwang van mijn moeder en mijn zusters in het begin meegenomen. Als het maar even lukte dan naaide ik in de pauze uit en ging weer naar huis.

Toen ik weer wat ouder was, was ik met een stel kameraden naast school, bij het turfhok, druk in gesprek over wat we zouden gaan doen. We hadden helemaal geen zin om 's middags naar school te gaan, het was prachtig weer. We spraken af dat we elkaar die middag zouden treffen in het "Blauwe" bos.

's Middags daar aangekomen was het eerste waar we mee begonnen de bouw van een hut. Maar we waren amper een kwartier bezig toen één van de jongens riep; "Jongens weg wezen, meester komt er aan!". Zo snel als we konden maakten we dat we weg kwamen, we kropen in een greppel met een grote hoeveelheid takken over ons heen. We konden horen dat meester Wierd Veenstra en twee bestuursleden van de C.V.O. druk aan het zoeken waren. Na een kwartier waren ze het blijkbaar toch zat. Meester riep; "Kom mannen we gaan terug, ze zijn hier niet!" Na vijf minuten durfden we eindelijk voorzichtig wat te praten, "Wat doen we, zou het veilig zijn" "Ik ga wel even kijken" zei mijn kameraad en kroop onder de takken vandaan. "Niets te zien, kom maar te voorschijn, de kust is veilig". Eén voor één kwamen we onder de takken vandaan.

"Willen de heren nu rap hier komen!", kwam er een stem uit de bosjes op honderd meter afstand, direct gevolgd door de meester en de beide bestuursleden. We konden regelrecht weer op school aan. De gevolgen waren dat we die middag toch in school zaten, met het nodige strafwerk en een aantal uren nakomen.

Achteraf bleek dat meester Veenstra toevallig in het turfhok was geweest en gehoord had waar we die middag zouden zijn.

Hieronder nog een stukje uit één van mijn schriften van 19-10-1939, ik was toen 13 jaar;

De Internationale toestand.

Verleden jaar leek het op oorlog, maar nu is het er. Zou 't Duitsland nu zijn zin hebben. Ik weet het niet. Verleden jaar zijn we buiten de mobilisatie gebleven, maar nu zitten we er midden in. En het eerst lijden de gezinnen er onder. De vaders en de zoons moeten weg. En dan de boeren die hun paarden kwijt zijn; ons buurman heeft er ook een geleverd, maar die heeft alweer één.

En dan de vrachtrijders die hun auto kwijt zijn. Mijn moeder zei, dat er een man was die voor ƒ 9000,-- een auto gekregen had en bij de regering ƒ 3000,-- gekregen heeft. Maar mijn vader is gelukkig, die heeft nooit heen geweest met zijn paard.

En dan lijdt de vliegmachines er onder, die altijd worden neergeschoten. En de stoomboten die getorpodeerd worden, zoals de "Jan van Gelderen".

En het veevoeder, suiker en petroleum dat is allemaal op distributie. De pers heeft het ook druk met deze toestand. Maar die munitie en die wapens moeten we allemaal betalen, maar dat hinderd niet, maar de mensenlevens die er aan gaan.

Maar de boer heeft wat anders, de melk en kaas zijn duur, dat scheelt wel in het geld. En als Nederland niet uit_ of invoert, dan komt alles op distributie.

Kommentaar van meester Voortman op dit verhaal: Goed geredeneerd! (en dat in rood!) (Foutjes zijn niet door ons verbeterd. Red.)

Bron: M.E.