Op 't zonnige weidje, danst losjes en lichtjes

een goudglanzend bijtje.

Van bloem... tot bloem, zoem, zoem, zoem, zoem

van bloem... tot bloem, zoem, zoem.

Het keert en het kantelt, het waggelt en het wiegelt.

en 't neuriet intussen z'n romme, romme, romme,romme.

van zoeme, zoeme, zoeme, zoeme.

van zoeme, zoeme, zoeme.

Vier jaar naar de Gereformeerde school. (C.N.S.)

En nu gingen we naar een nieuwe school... C.V.O. Stel je voor, wat dit voor een kind aan spannends oplevert! Wel veel verder lopen, van de Slinke tot de Leeksterweg, met z'n vieren uit één gezin. Hollen naar de nieuwe school.

Daar stonden we, tussen de anderen. Meester Westers, met een streng uiterlijk, liet ons binnen. De toespraak, o.a: ".. de deuren glimmen van de nieuwigheid, 't is alsof het spiegels zijn, maar oh wee!!! in de spiegel kijken mag niet! Nee, hier zijn jullie om te leren!"

Zo was dat dus. Streng zijn.

Als er iemand op bezoek kwam, bijvoorbeeld de schoolopziener (altijd Heren) moesten wij, als wijze van groet, in rap tempo allen naast de bank staan.

,t Gebeurde ook wel eens dat meester afwezig was. Dat was feest! Nu niet naast maar allen òp de bank, ondeugend! Dat was best spannend!

't Speelkwartier: knikkeren, kaatsen, kringspel o.a. zakdoekje leggen, er bij zingen. Een vrolijk aspect van de schooldag die begon met psalmzingen, vrijdags Bijbelles en als dan Pasen naderde en de lijdensweg van Jezus behandeld werd, huilde ik zachtjes, ...ik zag het gebeuren.

Zo gingen er enige jaren in de C.V.O. voorbij.

Meester Voortman was nu hoofd van de school en 't leerlingental daalde! Ook toen al moest er voor iedere school een inschrijvingsgetal zijn. De C.V.O. zat bijna op 't opheffingscijfer. Maar gelukkig, er was een wakker en ijverig schoolbestuur, natuurlijk Heren! (o.a. O.B.) Na wijs beraad gingen ze op pad, naar gezinnen aan een zandpad. Hoeveel kindertjes woonden in die kleine huisjes, zeven, acht, ook wel eens twaalf. Kijk, als die nu eens het onderwijs van de C.V.O. gingen volgen; dat telde lekker aan. Een praatje met de ouders, en ... een presentje; voor ieder schoolgaand kind maandelijks een paar klompjes. Dat was een hele verlichting voor de smalle beurs van die mensen.

Zo!! Nu was de school weer lekker bevolkt, klep, klep, klep zo ging dat iedere morgen. Maar ook toen al waren er kleine "Kruyfjes" ieder steentje schop, schop. En dan, oh wee, een gat in de klomp. En de maand was nog niet om. Meester had ogen voor en achter in het hoofd. Hij zag knollen van gaten in sokken en ... in de klompjes. Dan moesten ze voor de klas komen staan, de groezelige knuistjes in de klompen, onderkant naar boven. O jee, wat waren ze bang voor die strenge meester.

Toen begon meester z'n bulderspeech: "Hoe komt dat gat in jouw klomp!", geen woord van de zondaar. Hoofdschudden, .. of schouders optrekken, meer durfden ze niet. Meester was immers oppermachtig. Meester weer: "Jullie weten toch wel dat je een maand met de klompen moet doen voor er nieuwe komen. Of denk je misschien dat je nu alweer anderen krijgt!!!" Zo werd hun de les gelezen.

'k Denk dat de kinderen niet door de ouders waren voor- of ingelicht hoe dit zat, dat ze nu het christelijke onderwijs volgden. Maar voor deze kinderen was het wel vernederend, ten opzichte van het hele lokaal zo te worden tentoongesteld. Eigenlijk dit onderwijs en meester, niet waardig.

Zo dit waren enige mooie en minder mooie ervaringen van mijn schooljaren. Een C.V.O. periode.

Bron: Antje M. W. Oenema